A, i prawda to.

Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, zrozumiałem, że zawsze i wszędzie jestem we właściwym momencie i we właściwym miejscu. Od tamtej pory mogłem być spokojny.

Dziś wiem, że to się nazywa …

Poczuciem własnej wartości.

Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, uświadomiłem sobie, że ból i cierpienie są tylko ostrzeżeniem dla mnie, bym nie żył wbrew własnej prawdzie.

Dziś wiem, że to się nazywa …

Autentyczność.

Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, przestałem tęsknić za innym życiem i mogłem dostrzec, że wszystko wokół mnie to zaproszenie do rozwoju.

Dziś wiem, że to się nazywa …

Dojrzałość.

Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, zrozumiałem, że narzucając innym moje pragnienia, mogę ich urazić, tym bardziej, jeśli wiem, że nie nadszedł odpowiedni czas, że ta osoba nie jest na to gotowa, nawet jeśli tą osobą byłem ja sam.

Dziś wiem, że to się nazywa …

Szacunek.

Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, uwolniłem się od tego wszystkiego, co nie było dla mnie dobre. Od potraw, ludzi, przedmiotów, sytuacji i od wszystkiego, co wciąż odciągało mnie ode mnie samego. Na początku nazywałem to „zdrowym egoizmem”.

Ale dziś wiem, że to …

Miłość do samego siebie.

Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, przestałem tracić czas i tworzyć wielkie plany na przyszłość. Dziś robię tylko to, co sprawia mi radość i przyjemność, co kocham i co sprawia, że moje serce się uśmiecha. I robię to na mój sposób i we własnym tempie.

Dziś wiem, że to się nazywa …

Prostota.

Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, przestałem chcieć mieć zawsze rację. Dzięki temu rzadziej się myliłem.

Dziś wiem, że to się nazywa …

Pokora.

Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, przestałem żyć przeszłością i zamartwiać się o przyszłość. Teraz żyję chwilą, w której dzieje się WSZYSTKO.

Żyję więc teraz każdym dniem i nazywam to …

Spełnieniem.

Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, uświadomiłem sobie, że mój umysł może działać przeciwko mnie. Kiedy jednak działa razem z sercem zyskuję ważnego sojusznika.

Dziś nazywam to …

Życiem! 

Charles Chaplin
Wiersz ten Charles Chaplin przeczytał w dniu swoich 70-tych urodzin - 16 kwietnia 1959r. Nie on prawdopodobnie jest jego autorem, ale Kim McMillen. Wczytajcie się uważnie w przytoczone słowa, są refleksyjne i ujmująco pięknie mówią o ważnym rodzaju miłości, bo miłości do samego siebie. Przypadkowo trafiłam na ten utwór i kiedy przeczytałam go po raz pierwszy (później wracałam do niego kilka razy), wiedziałam że muszę go mieć tu, na Sosenkowym.